Nadanie krzyża oficerskiego Orderu Odrodzenia Polski por. Ignacemu Wałęzie, oficerowi 18 pułku piechoty ze Skierniewic
W środę 26 września w Pałacu Prezydenckim odbyła się uroczystość wręczenia Orderów Odrodzenia Polski i Krzyży Niepodległości za zasługi dla Państwa Polskiego. Postanowieniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 5. lutego 2018 r. krzyżem oficerskim Orderu Odrodzenia Polski pośmiertnie odznaczony został m. in. porucznik Ignacy Wałęza (1912-1975).
Aktu przekazania odznaczenia córce Ewie Galińskiej dokonał w imieniu prezydenta dokonał Sekretarz Stanu Kancelarii Prezydenta RP Andrzej Dera. Wnioskodawcą nadania odznaczenia był Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych.
– Dzisiejsza uroczystość odbywa się w czasie szczególnym, w wigilię 79. rocznicy powstania Państwa Podziemnego, w stulecie odzyskania niepodległości przez Polskę. Wysokie odznaczenia państwowe dostali nasi bohaterowie. Wielu z nich niestety nie dożyło, aby mogli odebrać to należne podziękowanie ze strony Rzeczpospolitej. Ale gdyby nie ta postawa, którą chyba najpiękniej i w najkrótszych słowach określiła Inka - po prostu zachowali się jak trzeba w tych trudnych czasach. Trzeba było mieć odwagę, chwycić za broń i walczyć w czasie okupacji oczekując wolnej, suwerennej i niepodległej Polski. Chylę czoła przed bohaterami naszej niepodległości. – mówił w przemówieniu okolicznościowym minister Dera.
Ignacy Wałęza urodził się 21 listopada 1912 roku we wsi Wysokienic w gm. Głuchów. Jego rodzice Ignacy i Cecylia Kielak przeprowadzili się tam z Warszawy przed I wojną światową. Miał dwóch braci Mieczysława i Tadeusza, trzy siostry - Marię, Janinę, Jadwigę oraz dwie siostry przyrodnie - Aniela i Teresa (Kazubskie).
W 1934 r. po ukończeniu Państwowego Seminarium Nauczycielskiego Męskiego im. Grzegorza Piramowicza w Łęczycy i zdaniu matury odbył obowiązkowy Dywizyjny Kurs Podchorążych Rezerwy 26 Dywizji Piechoty przy 18 pułku piechoty w Skierniewicach. Podchorążówkę ukończył w stopniu plutonowego z 6 lokatą na 250 żołnierzy. Następnie w roku szkolnym 1936/37 odbywał obowiązkowe roczne praktyki nauczycielskie w Szkole Powszechnej w Spale, przy której działał Dom Wychowawczy dla sierot zwany „Bursą w Spale”, założony przez panie: prezydentową Michalinę Mościcką i marszałkową Aleksandrę Piłsudską, zaś kierowany był przez wybitną pedagog, Marię Szczawińską.
Od 1937 r. jako podporucznik rezerwy Ignacy Wałęza związany był z macierzystym 18 pułkiem piechoty ze Skierniewic. W kampanii wrześniowej 1939 r. jego szlak bojowy wiódł od miejscowości granicznych w Wielkopolsce po Bitwę nad Bzurą, gdzie bronił bohatersko Sochaczewa waz ze swoim I plutonem 5 kompanii II batalionu 18 pp 26DP Armii Poznań. 15. września 1939 r. odniósł ciężkie rany podczas trzeciej, ostatniej przeprawy na zachodni brzeg Bzury. W czasie okupacji niemieckiej jako oficer ZWZ-AK (ps. „Wasiak”) obwodu „Sroka” Skierniewice szkolił młodzież na kursach podoficerskich i odbierał zrzuty angielskie w okolicach Godzianowa.
Po wojnie poszukiwany przez UB wyjechał wraz z rodziną na ziemie odzyskane. W 1950 r. ukończył Wyższą Szkołę Wychowania Fizycznego w Poznaniu (obecna AWF im. Eugeniusza Piaseckiego). Jako nauczyciel i wychowawca związany był przed wojną i w jej trakcie ze szkołami powszechnymi w Skoczykłodach, Wysokienicach, Rzędkowie Starym, po wojnie zaś z liceami w Lęborku, Elblągu, Kartuzach oraz szkołami podstawowymi w Ursusie i Milanówku. Za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej Ignacy Wałęza został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1975), nagrodą drugiego stopnia Ministerstwa Oświaty i Wychowania (1972) oraz kilkunastoma dyplomami uznania za rozwój kultury fizycznej i sportu w województwach
gdańskim i warszawskim. Zmarł 5. grudnia 1975 r. w Milanówku.
W latach 1974-1975 Ignacy Wałęza, w trakcie choroby nowotworowej, spisywał swoje wspomnienia, które zdołał symbolicznie doprowadzić do momentu ciężkiego zranienia w oba podudzia od wybuchu szrapnela na zachodnim brzegu Bzury w Sochaczewie dnia 15. września 1939 r. Na podstawie tych nie publikowanych jeszcze pamiętników, wnuczka Justyna Galińska, przygotowuje obecnie film dokumentalny o swoim dziadku w ramach Akademii Filmu Historycznego w Instytucie Pileckiego w Warszawie.
– Cała nasza rodzina jest bardzo szczęśliwa i dumna, iż nasz mąż, ojciec, dziadek i pradziadek został przez Rzeczpospolitą Polską uhonorowany, po latach zapomnienia, za swoje bohaterskie czyny w kampanii wrześniowej 1939 r. i działalność konspiracyjną w AK podczas okupacji niemieckiej. To bardzo ważne, by współcześnie przywracać pamięć nie tylko o Żołnierzach Niezłomnych, czy Powstańcach Warszawskich, ale też o bohaterskich obrońcach Ojczyzny wojny obronnej 1939 r. – skomentowała przyznanie krzyża oficerskiego Orderu Odrodzenia Polski córka por. Wałęzy, Ewa Galińska.
W pamięci zbiorowej narodu wydarzenia z Sochaczewa 1939 r. są wciąż bardzo mało znane. A jak pisał w swoich wspomnieniach dowódca por. Ignacego Wałęzy, kpt. Antoni Sygnarek (1906-1983), „natarcie 5 kompanii [II batalionu 18 pp] na Sochaczew przez Bzurę, bez mostu, bez amunicji, zawiera o wiele większy ładunek treściowy niż Mickiewiczowska Reduta Ordona, Westerplatte i Wizna”.
